Në mënyrë që diçka të zhvillohet për mirë, ne duhet ta marrim atë në duart tona.
Shumë shikojnë drejt mjeshtrave të mëdhenj - plot shpresa të rreme. Ata i adhurojnë dhe i brohorasin, duke u besuar verbërisht që ta bëjnë botën më të mirë për ne. Dhe disa nga këta të mëdhenj fillimisht nuk kanë asgjë tjetër në mendje. Por sapo ka arritur majën, ai e sheh botën vetëm nga lart. Ai na sheh vetëm këtu poshtë, shumë të vegjël dhe të turbullt. Jo, nuk mund të jetë! Ne mund ta përmirësojmë situatën tonë vetëm vetë.
Ne jemi njerëz të zakonshëm që punojnë - dhe ne duam të qëndrojmë të tillë. Ne i vëmë shumë pengesa abuzimit me pushtetin, për shembull me statutet tona, të cilat bazohen në demokracinë bazë, u japin zyrtarëve vetëm një mandat imperativ dhe kërkojnë rotacion dhe kontribute të detyrueshme. Në këmbim, çdo anëtar ka të drejta të gjera për t'u bërë aktiv në një mënyrë të vetëvendosur.
Puna e ndershme e çon botën përpara – për sa kohë që nuk na shfrytëzon. Dhe kjo, për fat të keq, ndodh shumë shpesh sot: ata të cilëve ne duhet t'u shesim fuqinë tonë të punës, kryesisht përfitojnë nga frytet e punës sonë. Kapitali i tyre po grumbullohet gjithnjë e më shumë, duke u ngritur lart në qiell. Nga atje lart ata shpallin mesazhin e tyre, i cili dëshiron të na bëjë të besojmë se kjo është e gjitha për të mirën tonë. Jo nuk eshte. Ajo që me të vërtetë na ndihmon është kur fillojmë të ndajmë në solidaritet. Gjithçka që na nevojitet për të punuar duhet të na takojë të gjithëve, në mënyrë që të investojmë një tepricë në atë mënyrë që të nxjerrim diçka prej saj.